Na de voorgaande dag 116 km en 1736 hoogtemeters te hebben gefietst (klik hier voor het verslag), natgeregend te zijn en ons suf gezocht te hebben naar accommodatie, waren we na een goede nachtrust weer heerlijk opgefrist. Wegens gebrek aan eten was het ontbijt in no time op en zaten we rond halfnegen alweer op de fiets. De fris gepoetste rossen schakelden als een zonnetje, wat heel goed paste bij het stralende weer!
Omgeving van uitersten
Waar de route de vorige dag over rustige weggetjes door een aantrekkelijk en aangenaam glooiend landschap voerde, viel de tweede dag eigenlijk uiteen in twee delen. In de ochtend konden we vanaf Altus flink voortgang maken omdat het na een heuvelachtig begin relatief vlak was. Enerzijds was dat een aangename verrassing. Na het treuzelen van de vorige dag voelde opschieten fijn. Anderzijds reden we over wat bredere wegen door een vrij stedelijk terrein, waardoor we onze ogen niet tegoed konden doen aan allerlei fraais. Wel reden we na een kilometer of vijfentwintig langs een cafeetje dat al open was. Daar laafden we ons bij een vriendelijke Italiaanse meneer aan Portugese koffie die zelfs slagroom op de cappuccino deed. Na twee bakjes en een krentenbol pakten we onze route weer op.
Het weer was onverwacht goed, de zon scheen zelfs, en dat terwijl er hoosbuien voorspeld waren geweest. We hadden er al flink wat kilometers op zitten toen we opeens tussen de hellingen met wijngaarden kwamen te fietsen en via een steile helling afdaalden naar het plaatsje Ehnen, onderwijl genietend van de aanblik van de Moezel in het dal.
Wijngaarden en de Moezel
De weg waarop we terechtkwamen had de uiterst toepasselijke naam Route du Vin. Wat ook heel handig uitkwam: pal aan het einde van de helling lag een restaurant en we hadden juist behoefte aan een lunch. Aangezien het een chic en duur ogend Japans restaurant was, twijfelden we even, maar het was zo’n mooi terras met zo’n leuk uitzicht, dat we de verleiding niet konden weerstaan. Gelukkig hadden ze ook een betaalbare maaltijd in de vorm van mie met groente. Best vergelijkbaar met een voedzame pastamaaltijd, toch?
Na onze lunchpauze konden we rustig de benen lostrappen, want de route liep om te beginnen over het vlakke fietspad langs de Moezel. Op een gegeven moment sloegen we linksaf, en dat betekende: omhoog. Het weer begon langzaam te betrekken, in de verte zagen we regenwolken en meenden we nattigheid te bespeuren. Ook het wegdek werd steeds vochtiger. Op een gegeven moment besloten we dat we beter een kleine pauze konden houden om de regenwolken boven Echternach de kans te geven hun lading te lozen voordat wij daar waren aangekomen.
Mooi, mooier, mooist; het Müllertal
De omgeving werd alsmaar mooier, en de klimmetjes en afdalingen werden alsmaar leuker. Elk dal herbergde wel een lieflijk dorpje met een wit kerkje (waar ik graag een foto van had willen maken als ik mijn heerlijke afdaling daar niet voor had hoeven onderbreken). Voor we het wisten hadden we Echternach bereikt, waarna we alleen nog maar via Beredorf naar Beaufort hoefden te fietsen.
Over kinderhoofdjes en langs tal van historische panden doorkruisten we het centrum om via een grote weg deze toeristische plaats uit te fietsen. Vanaf het moment dat we de afslag naar Beredorf namen, begon de visuele pret pas echt. Het Müllertal wordt niet voor niets Klein Zwitserland genoemd. De weg was breed, liep niet al te steil omhoog en was niet al te druk.
Perekop
Links en rechts van ons ontvouwde zich een weelderig hellingrijk bos vol rotspartijen. Toen we langs een rots kwamen waarop een blauw bordje met de naam Perekop prijkte, besloten we dat we dit fraais dringend op de gevoelige plaat moesten vastleggen. Aldus geschiedde. Als ik mijn fietsschoenen niet had aangehad, was ik ook nog even de trap tussen de rotsdelen op geklauterd, of een van de wandelpaadjes links of rechts ervan ingedoken. Want wat was het hier prachtig! Onder de gegeven omstandigheden was het echter verstandiger om onze weg per fiets te vervolgen.
Nadat de klim ten einde was, kwamen we in Beredorf aan. Helaas begon de lucht weer te betrekken, en deze keer konden we het niet met een pauze oplossen. Haastig togen we dus richting ons eindpunt Beaufort.
Hoewel dit deel van de weg dat we vervolgden minstens even mooi was als het voorgaande, langs nog veel meer rotspartijen met veelzeggende namen, konden die ons niet behoeden voor het regenwater dat op ons neer kletterde. De route ging eerst neer, en toen op, maar regenen bleef het. Gelukkig duurde het niet lang voor we, weliswaar kletsnat, maar op een keurig tijdstip, bij ons overnachtingsadres aankwamen.
Vlug maakten we onze fietsen schoon, en nog in onze fietskleding haastten we ons naar de supermarkt om avondeten en ontbijt te kopen. Achteraf hadden we beter de fiets kunnen pakken, maar zo ging het ook. Op de terugweg scoorden we nog twee pizza’s, die we in de gemeenschappelijke eetruimte van onze gîte heerlijk oppeuzelden. Na een warme hap en een dito douche was het regenleed snel vergeten. Zittend aan tafel werden we door een medegast getrakteerd op beelden van een professionele wielrenkoers die in de omgeving had plaatsgevonden die dag. Blijkbaar was de Ronde van Luxemburg aan de gang, iets wat ons totaal was ontgaan!
De precieze route?
Eigenlijk liep de route naar Beredorf, maar wij zijn een stadje verder gefietst omdat we daar accomodatie konden boeken. Uiteindelijk hebben we 124 km gefietst, met 1905 hoogtemeters. Klik hier voor de originele route.